Από τις μικρού μήκους δουλειές του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, όπως το βραβευμένο «Μια θέση στον ήλιο» (1995) μέχρι την πολυαναμενόμενη τελευταία ταινία του «Man at sea», έχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι. Το σινεμά του όμως παραμένει ένα σινεμά ευθύ, ανθρωποκεντρικό και υπογείως ή απροκάλυπτα σπαρακτικό.
Και το 52ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ορθώς στήνει ένα αφιέρωμα στον σημαντικό δημιουργό (του οποίου το «Από την άκρη της πόλης» παραμένει μια από τις κορυφές του ελληνικού σινεμά της τελευταίας τριακονταετίας, τουλάχιστον). Κυρίως γιατί επιτέλους θα έχουμε τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε και τις μικρού μήκους δουλειές του, στις οποίες διαφαίνεται ήδη τόσο το ύφος όσο και ο θεματικός προσανατολισμός του. Πολλές είναι επιφορτισμένες με ιδιαίτερα προσωπικό τόνο, καθώς ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να «εκτεθεί» μπροστά στην κάμερα, καταγράφοντας ή αποδομώντας στιγμές όπως ένα παθιασμένο φιλί («The kiss»), τη στρατιωτική του θητεία («Me as soldier I & II»), αλλά και μια οικογενειακή τραγωδία («Eleni's funeral day»).
Ξεχωρίζουν επίσης δυο ντοκιμαντέρ αφιερωμένα σε προσωπικότητες το έργο των οποίων άσκησε επιρροή στον έλληνα σκηνοθέτη: στο «Α desperate vitality» (1992) εξερευνά τις ταινίες του Πιερ Πάολο Παζολίνι, ενώ στο «Τρώες» υμνεί τον Κ. Π. Καβάφη. Από την άλλη, στο λυρικό, «ακατέργαστο» road movie «North of Vortex», ένας ομοφυλόφιλος ποιητής, ένας ναύτης και μια σερβιτόρα μοιράζονται ένα ιδιόμορφο ερωτικό τρίγωνο, αναζητώντας την απόλυτη ελευθερία.
Φυσικά θα προβληθούν και οι μεγάλου μήκους δουλειές του (από την πρώτη του, το αγγλόφωνο «Three steps to heaven», μέχρι και το «Man at sea») ενώ θα υπάρξει και ειδική έκδοση του Φεστιβάλ για τον σκηνοθέτη που επιμένει σ' ένα σινεμά που προκαλεί για να θέσει ερωτήματα και όχι μόνο για... να προκαλέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου