52o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Τα φετινά αφιερώματα της διοργάνωσης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι πραγματικά πολλά υποσχόμενα. Πάολο Σορεντίνο, Σάρα Ντράιβερ, Όλε Κρίστιαν Μάντσεν και Ούλριχ Ζάιντλ.
Φέτος είναι η χρονιά του Σορεντίνο σίγουρα. Με την πολυαναμενόμενη ταινία του “This Must Be the Place” με τον Sean Penn, σε ένα ρόλο που θα ακουστεί πολύ. Ο Penn εντυπωσιάζει ως απροσάρμοστος ροκ σταρ της δεκαετίας του ’80 που προσπαθεί να λύσει τους «δαίμονες» του παρελθόντος του. Ο Sorentino παρ’όλο που δεν έχει πολλές ταινίες στο ενεργητικό του, έχει αναδειχθεί σε ιταλικό «διαμάντι» από τα πρώτα του βήματα. Ο κινηματογραφικός κόσμος του Σορεντίνο, τολμηρός και αινιγματικός, επιμένει στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.

 Sara Driver, μια «ιέρεια» του ανεξάρτητου σινεμά, το οποίο υπηρετεί πιστά από τη δεκαετία του ’80 ως ηθοποιός, σκηνοθέτιδα και παραγωγός, (αλλά και συνεργάτης και σύντροφος του Τζιμ Τζάρμους) θα παραβρεθεί στη φετινή διοργάνωση η οποία πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο της. Θα δούμε ταινίες κάλτ όπως τοYou are not I (1981) - βασισμένο σε διήγημα του Πολ Μπόουλς και με τον Τζιμ Τζάρμους ως συνσεναριογράφο – το οποίο χαρακτηρίστηκε απ’ το Cahiers du Cinéma ως μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του ’80, αλλά και τα Sleepwalk (1986), When pigs fly (1993), The Bowery (1994),
Ο Δανός Όλε Κρίστιαν Μάντσεν, ένας απ’ τους σημαντικότερους δημιουργούς του νέου κύματος του δανέζικου κινηματογράφου, έδειξε τα πρώτα του δείγματα στα Sinan’s Wedding (1997) και Pizza King (1999), και ακούμπησε σημαντικά ζητήματα με τοKira’s Reason: A love story,. Η φετινή του ταινία Superclasico (2011), η πρώτη του κωμωδία μας ταξιδεύει στην Αργεντινή, εξιστορώντας την περιπέτεια ενός διαζυγίου, με φόντο τον κόσμο του ποδοσφαίρου, του οίνου και του παραλόγου.
Τέλος ο Αυστριακός Ulrich Seidl, μεταπηδά στις μεγάλου μήκους ταινίες και πια αποτελεί μια από τις πιο οξυδερκείς και προκλητικές φωνές του ευρωπαϊκού σινεμά. Οι ταινίες του θολώνοντας τα όρια ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, διαρρηγνύουν κάθε ταμπού, εισβάλλοντας πότε σαρκαστικά, πότε αποστασιοποιημένα, ωστόσο πάντα ανθρώπινα στη σφαίρα της ιδιωτικότητας. Στο Models (1999) εκθέτει τη ναρκισσιστική βιομηχανία του μόντελινγκ, στο βραβευμένο με Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας Dog days (2001), απεικονίζει τα δεινά μιας ομάδας εύθραυστων χαρακτήρων με ωμό συναίσθημα και ειρωνική ισορροπία, ενώ στο βαθιά ουμανιστικό και σκληρό Import / Export (2007), καταπιάνεται με την οικονομική μετανάστευση, δίνοντας στους απελπισμένους ήρωες μια υπόσχεση λύτρωσης.