Εν αρχή ην η Φιλαρμονική. Υστερα ακολουθούσαν βιολιά και άλλα έγχορδα, και κανονάκια, και λύρες, και μπουζούκια, και χορωδίες, και ήχοι τζαζ και τάνγκο, και φωνές, και ήχοι και όλα αυτά τα έπαιρνε το θαλασσινό αεράκι εκεί στο «Παρά Θίν' Αλός» της Θεσσαλονίκης, όπου άνοιγαν τα 46α Δημήτρια. Μ' ένα «Μουσικό τσίρκο» - όπως ήταν ο τίτλος της χθεσινοβραδινής εναρκτήριας πολυσυναυλίας που οργανώθηκε στην αυλή των δυο κτιρίων του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.
«Musicircus» ήταν και ο αρχικός τίτλος της μουσικής σύνθεσης που πρότεινε το 1967 ο αμερικανός πρωτοποριακός Τζον Κέιτζ, «με μια προετοιμασμένη ορχήστρα οιουδήποτε αριθμού μουσικών να ερμηνεύει έργα στον ίδιο χώρο και για απροσδιόριστο χρόνο». Το πείραμα πρωτοεφαρμόστηκε τον Νοέμβριο του 1967 στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις.
Η ελληνική εκδοχή υλοποιήθηκε με 25 μουσικά σχήματα (από πολυφωνικά συγκροτήματα ηπειρωτικής μουσικής μέχρι τζαζ και συμφωνικά έργα), με 300 μουσικούς κι ένα όραμα για τη μουσική που είναι «όλα, και μέσα απ' αυτά τα όλα θά 'ρθει η μπουγάδα του χρόνου και θα ξεκαθαρίσει τον θόρυβο απ' τον ευκταίο ήχο», όπως έλεγε ο εμπνευστής του «Μουσικού Τσίρκου» της Θεσσαλονίκης, πιανίστας Γιώργος Εμμανουήλ - Λαζαρίδης.
Οι εκατοντάδες θεατές - ακροατές του τολμηρού μουσικού εγχειρήματος ήταν ελεύθεροι να περιπλανώνται ανάμεσα στα μουσικά σχήματα και να επιλέγουν σε ποιον ήχο θα εστιάσουν, ανάλογα με το τί τους πήγαινε: ενός κουαρτέτου εγχόρδων, ενός βαλκανικού τρίο, μιας παιδικής χορωδίας, ενός ντουέτου με λύρα και μπουζούκι, μιας βιόλας ή ολόκληρης της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου