Αλκοολισμός. Με "Α". Όπως "Αδιέξοδο".

Στην αρχή δεν του δίνεις καθόλου σημασία. Ένα ποτηράκι "για το καλό", για να μην χαλάσεις την παρέα. Ένα ποτηράκι για να χαλαρώσεις το βράδυ, μετά από ακόμη μία δύσκολη, αγχωτική μέρα. Ένα ποτηράκι για να μην "εκτεθείς" στην παρέα των συνομιλήκων σου και σε περάσουν για "φλώρο". Ένα ποτηράκι για να ξεχάσεις... Να μην θυμάσαι την προδοσία, τον πόνο, την απώλεια... Και σύντομα, πριν καλά- καλά το καταλάβεις, το ένα ποτήρι γίνεται ένα μπουκάλι, το "ελαφρύ ποτάκι" γίνεται "βαρύ ποτό" και η διάθεση για ποτό γίνεται αλκοολισμός.

Σύμφωνα με τους Ανώνυμους Αλκοολικούς, ο αλκοολισμός είναι μια προοδευτική (από την άποψη ότι πάει από το κακό στο χειρότερο όσο κάποιος συνεχίζει να πίνει), ανίατη (από την άποψη ότι ένας αλκοολικός δεν μπορεί ποτέ να ξαναπιεί κανονικά γιατί έχει χάσει πια τον έλεγχο του πόσο πίνει) και θανατηφόρα ασθένεια. Χαρακτηριστικές είναι οι μαρτυρίες τους, σύμφωνα με τις οποίες από ένα σημείο και μετά δεν ήξεραν πότε (και πώς) να σταματήσουν να πίνουν. Οι υποσχέσεις- στον εαυτό τους και στους άλλους- ότι θα σταματήσουν να πίνουν γρήγορα ξεχνιούνταν μπροστά στο δροσιστικό "νέκταρ", ενώ πολύ σύντομα αναπτύσσονταν μέσα τους αισθήματα αυτολύπησης κάθε φορά που "ξανακυλούσαν" και κατάθλιψης κάθε φορά που το στερούνταν: πρώτα σημάδια μιας ύπουλης και αδηφάγας εξάρτησης που οδηγεί στην τρέλα, στον καρκίνο (την επονομαζόμενη "κύρρωση του ύπατος"), στο θάνατο.
Ο αλκοολικός έχει ελάχιστες επιλογές από τις οποίες μπορεί να διαλέξει. Ο δρόμος της αποτοξίνωσης είναι σκληρός, δύσκολος, επίπονος- όχι μόνο για τον αλκοολικό αλλά και για το οικείο του περιβάλλον. Για να σταθεί ξανά στα πόδια του πρέπει να παλέψει με όσους τον επικρίνουν και τον αποθαρρύνουν υποτιμώντας τον, με τους χειρότερους εφιάλτες του, με τον ίδιο του τον εαυτό... Μα πάνω απ' όλα πρέπει να παλέψει με το μπουκάλι... Και από το πρώτο εικοσιτετράωρο αποχής κρίνεται ολόκληρη η ζωή του...